Blues Peer #35 Festival - Zaterdag Peer (20-07-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisation: Blues Peer © Rootsville 2019

Na de Belgische interventie van gisteren en een goede nachtrust ten huize van "Hotel Walter" gaat het eerst richting camping om wat te sozializen met de "Gevarenwinkel Corner". Gezellig maar ook gevaarlijk als de apero er zit aan te komen. Het vast ontbijtritueel bij "Pol Kip" tijdens "Blues Peer" heb ik eens links laten liggen en dus ging het rechtstreeks richting "Blues camping".

Vandaag krijgen we als headliner "Beth Hart". Als vervanging van de "Blues Beatles" krijgen we de "Honey Island Swamp Band" en onze eigenste "The Travellin' Blue Kings". Voor een portie gitaargeweld staat Anthony Gomes" op de affiche en is er ook "Paul Carrack" die ons op de editie van 2016 met een goed gevoel deed gaan slapen. Voor een dosis rootsy blues en/of rock krijgen we Chris Robinson die zijn bankrekening na het wegvallen van de "Black Crows" met deze "Chris Robinson Brotherhood" ziet aangespekt. Als kers op de taart voor de "35th Anniversary" hadden ze best Neil Young zelf op de affiche gezet maar in plaats daarvan krijgen we Belgische wannabee's met "50 Years Neil Young", een tribute die niet te vergelijken valt met de oppergod zelve. Gisteren al Neil Young op de "Woodstock '69 Revue" en vandaag weerom. VDB zou zeggen van "Trop is teveel, en teveel is trop!" Iemand vergeten? Niet dus en zo kunnen we op het middaguur eraan beginnen voor dag 2 van "Blues Peer". De introductie ligt als net gisteren in de handen van "Ollander" Rik de Leeuw

"The Travellin' Blue Kings" is een alliantie tussen drie Belgen en en Nederlander. Alle vier hebben ze al meer dan hun strepen verdient in andere formaties. Zo zijn er Winne Penninck en vandaag Richard van Bergen die als stand-in voor Jimmy Hontelé telt. Als drummer is er de glimburger en pater familias van de Gijbels dynastie, Marc Gijbels en als klankbord is er Stephan Hermsen, de smoelschuiver en blues shouter van "The Electrophonics".

Deze reizende koningen zijn ook reizende sterren aan ons Belgisch blues firmament en gaven hun eerste officieel concert vorig jaar op de "22eme nuit du Blues de Charleroi" (concert report). Al meteen was dit een generale repetitie waarna een vakantie volgde en deze "4 kings" de studio introkken voor het opnemen van hun succesvolle album "Wired Up" (album report), een album dat datzelfde jaar boven de doopvont werd gehouden. Gevolg een meer dan succesvolle "Wired Up Tour" en dus alle logica volgend hun aanwezigheid op "Blues Peer".

Hun recept, blues waarbij alle aspecten van onze geliefkoosde muziek worden aangehaald, en het werkt. Ook zij stonden te prijken op de affiche van "Hookrock". Een reisje van de West Coast tot in Chicago met originals als "Straight Eight" en "About This World" weten ze al onmiddelijk hun stempel te drukken. De howlin' harp van Stephan en de bluesy gitaar van de Richard van Bergen zijn complimentair aan elkaar. Nummers als "Get It Done" en "Ninety Minutes" maken dat iedereen meteen mee is en met het afsluitende 'I Don't Wanna Stop" staat "Blues Peer" nu ook al aangevinkt op hun lijstje dat alsmaar groter wordt. Zo stonden ze vorig weekend ook reeds op het podium van de "Blues Express" in het Luxemburgse Differdange. Toch knap van deze BENE band.

Meteen ook eens tijd maken om de "Mojo Jamssesion" te gaan bekijken. Deze opvulling tijdens de change-overs met aan het roer Walter Coolen hebben sinds dit jaar ook een volwassen podium en dat scheelt. Vandaag hebben ze als gast een Finse Bluesman en naast vele andere gegadigden uiteraard ook de Bart.

Met de volg ende act op het hoofdpodiumkrijgen we een Canadese bluesrocker voor de kiezen. Persoonlijk is deze "Anthony Gomes" voor mezelf is hij "live" nog een onbeschreven blad en het vroege aanvangsuur op "Blues Peer" zal daar dan ook wel mee te maken hebben. Ik ken hem enkel van enkele album recensies zoals zijn "Electric Field Holler" uit 2015 maar liet wel zijn laatste album als niet liefhebber van bluesrock aan me voorbij gaan. Zijn grote doorbraak in het bluesrock circuit kwm er vorig jaar door het uitbrengen van zijn album “Peace, Love and Loud Guitars”. Voor dit laatste hebben we alvast de earplugs bovengehaald. Mr. Gomes is in zijn thuisland ook de stuwende kracht achter de stichting "Music is the Medecine". Zijn debuutalbum bracht hij al uit in 1998.

Nummers als "Blues in the First Degree" en "Darkest Before The Dawn" zijn evenwel best te smaken en bij het laatste nummer voelen we zelfs wat soul in zijn beleving. Op het bluesrockje "Blues in The First Degree" komen de gitaarrifjes naar de voorgrond en wordt het alsmaar steviger, net als op "White Trash Princess" van zijn laatste album. His loud guitar is Nasty Good en wijle wakker :-)

Tijd voor Neil Young, wel in de persoon van enkele Vlaamse rockers te verstaan. Guy Swinnen, Patrick Riguelle, Piet De Pessemier, Bjorn Eriksson, Gertjan Ven Hellemont, Jan Hautekiet en Ron Reuman schuimder eerder al de CC's in België af met hun tribute voor Neil Young onder de noemer "50 Years Neil Young". Persoonlijk ben ik voorstander om pas na de dood van een icoon op diens rug geld te verdienen maar ja een mens moet leven. Het doet wel een beetje vreemd aan dat hij nog maar net in het Sportpaleis aan het werk was en is dan ook zo wat dansen op een dunne koord om nu vergelijkingen te gaan treffen.

"Harvest" en "Heart of Gold" zijn uiteraard gedoodverfde songs nummers en het is voor "Blues Peer" natuurlijk een meevaller dat er enkel klinkende (Belgische) namen op het podium staan. Moesten ze hier volgend jaar nog in een paniekreactie vertoeven, de Piet heeft met "Le Noise" dan een echte tribute. Met 5 stemmen op het podium is het uiteraard van ra ra wie is de echte. 3old Man" wordt uiteraard lichtjes meegezongen en zo voelen we ons allemaal terug een beetje young. "Down By The River", Long May You Run" en als afsluiter "Keep On Rocking in A Free World" We hebben toch genoten. Tijd ook voor wat afkoeling met licht en klankspel dat gelukkig stopte voor de volgende band.

Normaliter stonden nu de Braziliaanse "Blues Beatles" op het programma maar helaas, of moeten we zeggen gelukkig werd hun tour gecancelled. Als vervanging kwamen ze hier uit op de "Honey Island Swamp Band" en zo krijgen we toch nog een dosis blues. New Orleans blues dan nog wel en daar zijn we dan meteen voor te vinden. in hun repertoire vinden we zowat alles terug wat populair is in "The Big Easy", gaande van blues over funk tot jazz. Levenslust en plezier op het podium dat is wat we willen en daar tekenen Aaron Wilkinson, Chris Mulé, Sam Price, Garland Paul en Trevor Brooks dan weer voor.

Lekkere greasy blues uit de bayou, hell yeah! Vijf moonshiners die ons doen genieten van swamp blues met nummers als "Long Long Gone" en deze stevigen en funky blues is zeker beter dan de Beatles legacy.

Chris Robinson zag na het wegvallen van de "Black Crowes" wel brood in deze "Chris Robinson Brotherhood". In 2017 stond zijn broer Rich hier ook al met "The Magpie Salute" dus waarom Chris nu ook niet. Of we dit de nieuwe blues moeten noemen? In geen geval want dan zijn er andere kapers op de kust. Het past eerder in de flower power rock van "The Greatful Dead" maar als het kind maar een naam heeft en geld in het laatje brengt. Naast Chris Robinson staan ook nog Neal Casal, Tony Leone, Adam MacDougall en Jeff Hill hier op de bühne.

Opener is "Comin' Round The Mountain" en al maar een stapje dichter bij maken. Naast nummers als "Good To Know" en "Little Lizzie Mae" diepen Crhis en de zijne ook een oudje op uit de blues geschiedenis met JLH diens "It Serves You Right To Suffer". Ondanks ook een lekker in het oor liggende reggea deuntje misten we toch wat punch.

"Paul Carrack" is voor sommigen onder ons een naam waarbij enkel belletjes gaan rinkelen wanneer we nummers van deze begaafde songwriter vermelden. Hij heeft al met de halve aardkloot samen gewerkt en speelmde zo samen met o.a. Sting, Phil Collins, de Eagles, Elvis Costello. Oh ja, in 2016 was hij een verademing hier op "Blues Peer". Een multi-instrumentalist met daarenboven nog een meer dan aangename klankkleur. Vanavond laat hij zich begeleiden door Jeremy Meek, Steve Beighton, Andy Staves, Dino Dukes, Jack Carrack en James Locke. Een soulvol gevoel is zeker niet uit de lucht gegrepen.

"You Better Make Your Mind Up" het is alsof hij ons wilde verwittigen dat dit wel eens een fesstje zou gaan worden, en we waren er met z'n allen klaar voor. Met een nummer als "In A Cold Lightnin' Day" voelde je de temperatuur meteen stijgen. Ook Mr Carrack stak er een stukje reggea in met "These Days"en vanaf dan zou deze zaterdagavond niet meer het zelfde zijn. Met het prachtige "Groovin'" van "The Young Rascals" uit 1967 en het gospeltje "Sing It Loud, Sing It Clear" was aale aandacht voor Paul Carrack. Wat dacht je van een algemene sing-a-long op "How Long Is This Been Goin' On", een hit uit 1974 met zijn band "Ace" en zo ging het dak er hier af. Nog een stukje Britse geschiedenis met "Looking Back (Over My Shoulder)" en helaas moesten we afscheid nemen van deze mooie stem. Dit ondanks een langdurige oproep voor een bisser.

Yep, en zo zijn we al toe aan de headliner van vanavond met neimand minder dan "Beth Hart". In 2015 stond ze hier ook als "top of the bill". Je weet wel het gezegende jaar met K's Choice en The Scabs :-( Beth Hart kreeg in 1999 een bescheiden hit met "LA Woman"  en haar inspiratie haalt ze bij grote blues legenden als Janis Joplin en Etta James. Vorig jaar bracht "La Hart" nog 2 "Live" albums op de markt. Als begeleiders zijn er vanavond Jon Nichols, Bob Marinelli, Bill Ransom. Dit samen met haar krachtige stem en haar black & white keys en meer heeft ons Betje niet nodig.

"La" Hart zette meteen hoog in en in tegenstelling tot vorige passage hier op "Blues Peer" liet ze de black & white keys even aan de kant en bracht ze meteen enkele sterke nummer. Van een "Delicious Surprise" gesproken. Meteen na opener "Baby Shot Me Down" was er vooraan geen doorkomen meer aan en zelfs de kleinste zwartkijker moest volmondig toegeven dat dit een binnenkomer van jewelste was. Nummers als "Let's Get Together" en "The Mood That I'm In" samen met een prachtige cover van Tom Waits maakten meteen dat de finale ook als geslaagd mocht worden bestempeld en zo zin we klaar voor morgen de laatste dag van deze editie in te luiden.